دوران دبیرستان
من وارد دبیرستان شدم
یه محیط جدیدی که باید اونجا دوستان جدیدی پیدا میکردم.
خیلی دوست پیدا کردن برام سخت بود و باتوجه به ضعف های درونی که داشتم و دوست داشتم اعتماد به نفس بالایی پیدا کنم ،دنبال دختری بودم که اعتماد به نفس بالایی داشته باشه .سال اول را با کسی نبودم وسال دوم همون کسی را که دوست داشتم را پیدا کردم و باهاش دوست شدم.من دختر ساده ایی بودم و فکر میکردم همه مثل خودم هستن ،اما اینجور نبودن.
بعد از 2سال بودن با اون دختر فهمیدم دختر خوبی نیست و مسیر غلطی را داره تو زندگی طی میکنه.البته همچین اسون هم نفهمیدم که دوست خوبی نیست برام .وقتی منا توی یه منجلاب کشید من خر تازه فهمیدم که ای داد بیداد،چه بلایی سر خودم اوردم.
خلاصه این سادگی کار داد دستم .
این کار که میگم دادم دست خودم از اون کارا نبودا !!!!!!!!!!!!!!!
منظورم اینه که وقت خودما تلف کردم و بجای اینکه به فکر درس و کنکور باشم ،ذهن خودما درگیر مسائل بیخود والکی کردم.
امیدوارم هیچ دختری اشتباهی که من کردم را تو زندگی نکنه.چون بعد گذشت زمان وقتی یادت می افته به اون دوران دوست داری خودتا خفه کنی .
که اخه ادم حسابی،ادم این همه خر میشه!!!!!!!!!!!!!
(ببیخشید که این همه از کلمه خر استفاده کردم اخه خیلی از خودم عصبانی هستم،لطفا بی ادبی منا ببخشید)
طبق این اوصاف میتونید تصور کنید رتبه کنکورم چندتا صفر خوشمل داشت!!!!!!
من وقتی رتبه کنکور سال اول را دیدم،تصمیم گرفتم کمی درس بخونم .یکسال پشت کنکور موندیم وبخاطر اینکه دوران دبیرستان اصلا درس نخونده بودم و ناپلئونی پاس شده بودم،سال دوم هم نتونستم رتبه خوبی بیارم ولی زد به کلم و انتخاب رشته کردم .میدونستم که نمیتونم رشته های مث پزشکی بیارم.خلاصه دانشگاه دولتی قبول شدم ولی یه استان دیگه.
خودم هم باورم نمیشد بتونم دانشگاه دولتی قبول بشم.
همیشه فکرم اینه اگه دوران دبیرستان درس خونده بودم احتمالا پزشکی قبول میشدم. با کمی تلاش تونستم به دانشگاه دولتی برم ،طوری که حتی شاگرد اولای کلاسمون نتونستن دانشگاه دولتی قبول بشن و رفتن پیام نور .
خیلی به خودم ظلم کردم.بلد نبودم چه کنم هیچ کس هم راهنماییم نمیکرد. مامان و بابام فقط میگفتن درس بخون ولی نمیگفتن چجور بخون.
بازم نمیخوام تقصیر را بندازم گردن کسی ولی توقع داشتم یکی دستم رابگیره.
بدترین دوران عمرم این دوران دبیرستان بود که خدا را شکر تمام شد و من وارد دانشگاه شدم.
